Aalst is dus de charmantste stad van België volgens Christophe D’Haese, althans als U zo vriendelijk wil zijn mee te hobbelen op het stokpaardje van onze burgemeester. Dat neemt evenwel niet weg dat volgens diezelfde burgemeester, ons charmant blazoen voortdurend bedreigd wordt door minder goedmenende snoodaards zoals wildplassers, illegalen, sluikstorters, druggebruikers en vandalen. Daar moet paal en perk aan gesteld worden vindt hij. De daad bij het woord voegend en de lijfspreuk der populisten, “meer blauw op straat” indachtig, vertaalt hij dat als meer …paardekracht

Carnaval is nooit ver weg in Aalst. Je kan er donder op zeggen dat bij elk gesprek in deze stad, eender waar, wanneer of hoe, het c-woord na pakweg drie zinnen zal vallen. Het hele jaar door wordt de graad van belachelijkheid van elk voorval, elke uitspraak meteen getoetst op haar potentiële uitbeeldingswaarde in de jaarlijkse stoet. Voor de ene is het een zegen voor de andere een vloek of beide voor de schizofrenen onder ons als U wil.

Aan onderwerpen geen gebrek trouwens, daar zorgen tot groot jolijt en vermaak van de carnavalisten de lokale politici wel voor, de partij maakt niet uit, maar wel met onze burgervader op kop. Zo werd hij kort na zijn aanstelling al op de vingers getikt door zijn eigen meerderheid wegens al te voortvarende anti-royalistische uitspraken op de Nederlandse TV. Dan was er de op algemene hilariteit onthaalde en snel weer ingetrokken beslissing om onze straatnaamborden te voorzien van een klauwende leeuw. Volgende in de rij was het voorval waarbij een stagiaire – kinderverzorgster in een onbewaakt moment geestverruimende middelen met talkpoeder verwarde. Het wicht werd tot grote verontwaardiging van onze burgemeester in afwachting van het onderzoek naar huis gestuurd en niet, zoals hij had gewild, geketend in de diepste krochten één onzer gevangenissen opgesloten. Wat hem stante pede een reprimande van de magistratuur zelve opleverde, die er hem in de nationale pers fijntjes op wees dat hij als advocaat beter zou moeten weten. Dan was er zijn boude uitspraak dat ons Carnaval het veiligste feest ter wereld was om een paar dagen later te laten onderzoeken of hijzelf niet beter een kogelwerend vest zou dragen. De voorraad kogelvrije vesten in de Aalsterse carnavalwinkels en alles wat daar mits enige aanpassing kon voor doorgaan was in een mum van tijd uitverkocht.

Het strekt een burgemeester natuurlijk tot ere als kosten noch moeite worden gespaard om zijn of haar stad in het nieuws te brengen. Alleen lijkt er bij de inspanningen van D’Haese dikwijls een ondoordachte voortvarendheid om het hoekje te loeren. Samen met wat contradictie, vermengd met een beetje populisme en een scheutje megalomanie leidt dat algauw tot een cocktail waar elke carnavalist verlekkerd naar uitkijkt. Zijn meest recente maar, naar wij samen met alle carnavalisten mogen verhopen, zeker niet laatste initiatief, is dus de aangekondigde strijd tegen wildplassen, sluikstorten en andere vergrijpen. Wat kan daar nu in godsnaam op tegen zijn, hoor ik U al denken. Op zichzelf niets natuurlijk, “Ordnung muss sein”, nondedju..daar zijn wij het volmondig mee eens. Alleen, en nu komt de spreekwoordelijke aap uit de mouw, wordt in Aalst die strijd niet aangebonden door een verhoogde alertheid van bijvoorbeeld wijkagenten of de reguliere patrouilles, die normaal gezien de goede gang van zaken in een stad verzorgen. Nee, bij ons, net als bijvoorbeeld in New York, grootsteden onder elkaar nietwaar, worden er sinds enkele weken 4 patrouilles te paard, U leest het goed..te paard oftewel bereden zoals men het in vaktaal uitdrukt, ingeschakeld. Vier teams, elk bestaande uit twee man en twee paarden of wat had U gedacht, zullen in de omgeving van het Stadspark, centrum, Rechteroever en St-Anna patrouilleren. Politie te paard in plaats van de wijkagent, de commedia dell’arte doet haar intrede in Aalst. Niet dat je vandaag in deze stad en naargelang de situatie veel van de wijkagent hoeft te verwachten of te vrezen, want een wijkagent is even zeldzaam in het Aalsterse straatbeeld als zeg maar, een deftig fietspad. In de 32 jaar dat ik op hetzelfde adres woon heb ik één keer met onze wijkagent te maken gehad, toen hij er mij op een dag opmerkzaam op maakte dat ik geen huisnummer had aangebracht en dat daar zware straffen op stonden. Kwestie van misdaadpreventie kan dat tellen. Een week later was hij er weer om mij er nogmaals aan te herinneren dat er nog steeds geen huisnummer aanwezig was, waarbij het geen haar scheelde of ik werd manu militari afgevoerd naar het politiebureau. Zeker toen ik hem er opmerkzaam had op gemaakt dat volgens de wetten der logica het onomstotelijk vast lag dat in een straat die slechts aan één zijde bebouwd was, een huis dat tussen nummer 13 en 15 lag voor eeuwig en altijd nummer 14 moest zijn.

Het kan aan mij liggen of aan mijn zeer beperkte kennis van de specifieke vaardigheden van politie te paard, maar zelfs na zeer lang nadenken zie ik geen enkel voordeel in het inschakelen ervan bij de bestrijding van wildplassen, sluikstorten en dies meer. Om te beginnen lijkt een agent te paard mij eerder symbool te staan voor de grote afstand tussen politie en burger. De positie van een ruiter, hoog boven de mensen verheven, samen met het voor vele mensen bedreigende van het paard, werkt de aanspreekbaarheid en bereikbaarheid van de ordehandhaving niet in de hand. Een agent te paard is per definitie bedreigend omdat hij immer op de mensen neerkijkt, net zoals een surveillance door een helikopter boven een stad altijd iets bedreigends in zich heeft. Verder lijkt het inzetten van man en paard voor het bestrijden van wildplassen, sluikstorten etc…, misdrijven die bezwaarlijk als grote criminaliteit kunnen gecatalogeerd worden, weinig effectief. Bij dergelijke misdrijven, waar betrapping op heterdaad zo goed als cruciaal is, lijkt het verrassingseffect door het geluid van de paardenhoeven ver te zoeken, tenzij men specifiek op dove wildplassers en sluikstorters wil jagen natuurlijk. Of wat te denken van het hilarische beeld van een bereden patrouille die een wildplasser op heterdaad betrapt, terwijl een politiepaard de straat onder plast of schijt. Carnaval is zoals gezegd, nooit veraf in Aalst. Van een wakkere medeburger kreeg ik een filmpje doorgestuurd van een bereden patrouille in de Vrijheidsstraat. Twee ruiters die stapvoets naast elkaar en natuurlijk in het midden van de straat, of dacht U misschien dat die paarden het voetpad gebruikten, het verkeer ophouden met een ellenlange file tot gevolg. De wildplassers, sluikstorters en ander geboefte onder ons kunnen dus gerust zijn. Heel deze operatie leidt tot niets en heeft meer te maken met een overdreven drang naar visibiliteit dan met effectiviteit. Vandaag nog wordt er in de pers melding gemaakt van een bewoner in de St-Jozefstraat, pal in het stadscentrum tussen haakjes,  die het sluikstorten daar beu is. Politie te paard op straat oogt mooi voor de goegemeente, maar is qua preventie een dode mus. Er is wel één voordeel verbonden aan dit project. Bereden politie hoeft niet de parkeerplaats van minder validen in te nemen bij een vermeende of echte interventie zoals hun gemotoriseerde collega’s bij tijd en wijle nodig achten.

Tot slot dit nog. Een zopas gepubliceerde studie toont aan dat Vlaanderen het hoogste aantal fietsdoden telde in 2013. En laat Aalst nu van alle Vlaamse centrumgemeenten ook op dit gebied al jaren aan de staart van het peloton bengelen. Iemand met een slecht karakter zou dus kunnen besluiten dat Aalst de meest onveilige fietsstad in Europa is. Niet verwonderlijk voor een stad waar men recent nog het fietspad simpelweg vergat tijdens de vernieuwing van een centrumstraat en waar fietsers dan maar geacht worden het voetpad te gebruiken. Of waar op een nieuw aangelegd kruispunt maar liefst zeven verschillende soorten fietspaden te vinden zijn. Bestuurders van een stad die, naar ze zelf zeggen, wenst in te zetten op het aantrekken van jonge gezinnen met kinderen, zijn het aan zichzelf verplicht te zorgen voor een behoorlijke mobiliteit en een maximale fietsveiligheid. Schenk daar wat meer aandacht aan als U deze stad een veiliger imago wil aanmeten voor huidige en komende bewoners, en laat megalomane maar verder zinloze initiatieven zoals patrouilles te paard in de toekomst achterwege. De kinderen zullen U dankbaar zijn, en misschien zelfs op U stemmen..