Carnaval, of het nu in Aalst is of elders zou bij uitstek het feest van de anarchie moeten zijn, maar uit ervaring weet ik dat in weerwil van die algemeen veronderstelde “alles moet kunnen” attitude, dissidente meningen in het carnaval milieu niet altijd met open armen ontvangen worden. Dus na de publicatie van mijn vorige blog was het wat uitkijken naar de reacties want ik was er toch niet helemaal gerust in. Maar we leven nog, de voordeur is nog intact, de auto niet bekrast en er is geen vloeibare post in de brievenbus terecht gekomen. Tijd dus voor het vervolg want naast de kwantitatieve achteruitgang gaat het ook op het kwalitatieve vlak van kwaad naar erger.
LEES MEER

Oktober is halfweg, de herfst komt op kousenvoeten het land binnen geslopen en in Aalst zal op de terrassen en in de cafés het C-woord steeds meer in de gesprekken opduiken, tot het zo goed als elke conversatie overheersen zal. En dan is deze stad in de ban van Carnaval. Met 45 stoeten op het palmares ontsnap ook ik natuurlijk niet aan de lokale gekte, maar ondanks dat verleden heb ik toch wel enkele bedenkingen bij de evolutie van mijn dierbaar volksfeest. Op gevaar af om met pek en veren ingesmeerd en achterwaarts op een ezel gezeten, de stad te worden uitgejaagd waag ik mij toch aan een aantal bedenkingen. LEES MEER